Curaçao is in vele opzichten speciaal. Anders dan anders bijvoorbeeld als het gaat om studie. Het eiland is te klein om alle opleidingen die je maar kunt bedenken aan te bieden. We hebben gelukkig onze eigen University of Curaçao en nog een handvol andere opleidingen, maar voor veel studierichtingen moeten onze kinderen toch naar het buitenland uitwijken. En zo komt het dat de maanden juli en augustus al generaties lang in het teken staan van saying goodbye. Afscheid van jonge mensen die hun horizon gaan verbreden in Nederland, de USA of Zuid-Amerika. Hato Airport is in de zomermaanden dagelijks het tafereel van ouders die afscheid moeten nemen van hun kinderen met als hoogtepunt de dag waarop de bursalen samen zo ongeveer een volledig vliegtuig in beslag nemen om naar Nederland te gaan.
Hotel Mama
Voor de jonge mensen die naar het buitenland gaan, breekt er een nieuwe fase aan in hun leven. Het rustige, vaak beschermde eilandleven wordt verruild voor wonen in een grote stad. Hotel Mama waar het eten elke dag miraculeus op tafel staat en de was als vanzelf gestreken in de kast belandt, verandert in een hectisch bestaan waarin je boodschappen doet, moet koken, zo af en toe toch ook eens dient schoon te maken en voor jezelf moet zorgen (liefst nog een beetje gezond ook). De fiets op, het openbaar vervoer in – waar zelfs een minuut vertraging als een mededeling van groot belang wordt gezien – en ga zo maar door. Liefst nog een bijbaantje om wat extra geld te verdienen, want het (leuke) studentenleven kost nogal wat. En dan ook nog ook nog studeren. O ja, want daarvoor zijn onze jonge eilandbewoners namelijk naar het buitenland vertrokken.
Tijd over
Ook voor de familie die op Curaçao achterblijft, wordt alles anders. Het missen van een kind in een gezin, een zus of broer. Het is even wennen. Ook ik heb deze ervaring met twee kinderen in het buitenland. Het is stil in huis, je hebt zelfs tijd over nu al die uren in de auto om ze te halen en te brengen voorbij zijn (wat overigens ook vaak best gezellig was).
De wereld aan hun voeten
Maar ik weet ook dat ze een geweldige tijd tegemoet gaan op een andere plek in de wereld. Dat ze hun mogelijkheden vergroten en hun horizon verbreden voor de toekomst die nog blanco voor hen ligt. Het maakt van onze eilandkinderen zelfstandige en bewuste mensen, die kansen grijpen en niet bang zijn om in het diepe te springen. De wereld ligt aan hun voeten. Waar een klein eiland groot in kan zijn; tenminste zo denk ik erover!
Wil je reageren op dit artikel? Geef een reactie.