We zijn te gast bij de familie Van Sambeeck, die met het huis waarin ze wonen een speciale band hebben. De heer des huizes, Harry, is de architect van de woning waarin het gezin sinds een half jaar woont. Hij ontwierp het huis in 1995 in een eigentijdse art deco stijl. ‘We hebben er zelf destijds een dik jaar in gewoond’, vertelt Susanne, ‘voordat we naar België verhuisden. Nu, twintig jaar later zijn we weer terug op Curaçao. En hebben we voor dit huis gekozen, waarin onze oudste dochter is geboren.’
Thuiskomen
Het voelt voor de familie letterlijk als ‘thuiskomen’. Op Curaçao, maar ook in het huis. ‘Eigenlijk is er niets aan het huis dat ik anders zou willen. Het ligt fantastisch op de wind, dus lekker koel. Het is ruim, maar niet groot. En strak zonder kil te zijn. Onze jongste dochter kende haar nieuwe thuis niet, maar voelt zich er ook helemaal op haar
gemak. Niet gek, want ook het huis in België is door mijn man ontworpen en de sfeer – ondanks dat we daar eerder een klassieke woning hadden – is nagenoeg hetzelfde.’
Kleur
Kleur De basiskleur van het interieur is wit. Met pastelkleuren op een aantal muren en felgekleurde losse meubels en accessoires. Susanne: ‘Ik houd van modern, maar het moet ook gezellig zijn. De banken in huis zijn wit, maar wel klassiek. En dat maakt een interieur meteen warmer. Ook natuurlijke materialen zoals hout maken een interieur sfeervol. Een deel van onze meubels is al vier keer de Atlantische oceaan overgestoken. Destijds van Curaçao naar België en nu weer terug. De tafel bijvoorbeeld, onze bedden, een paar lekkere stoelen. Daar kan ik geen afscheid van nemen.’ ‘Andere meubels hebben we hier aangeschaft. Overgenomen van de vorige bewoner en gekocht in de winkels op het eiland. In de jaren negentig was er nauwelijks iets te krijgen op het gebied van woninginrichting. Tegenwoordig is het aanbod prettig groot!’
Accessoires
‘Ik houd van opvallende accessoires en leuke prullaria. Persoonlijke dingen maken een huis vriendelijk en knus. Mijn voorkeur gaat uit naar dingen met een historie, met een verhaal. Dure of exclusieve spullen zeggen me niet zoveel. Ik vind het leuk om souvenirs van reizen mee te brengen of te snuffelen op porchsales en in interieurwinkels. Ik loop ergens tegenaan en combineer dat met iets met wat we thuis al hebben. Weer een flesje in de verzameling, nog maar eens een pot of schaal. Een wandelingetje door het huis levert mooie herinneringen op. Een boek dat indruk heeft gemaakt, het schilderij dat mijn oudste dochter tijdens het backpacken in Azië wekenlang heeft meegesleept, een eerlijk gezegd lelijk houten gelukspoppetje, gekregen van een oud-collega die ooit in Japan woonde, verhuis ik al vijftien jaar mee over de wereld. Ik durf het toch niet weg te doen, je moet de goden niet verzoeken, toch?’
Symboliek
‘We zijn in ons leven al vaak verhuisd. Dit betekent dat we regelmatig opruimen en spullen verkopen of weggeven. Wij zijn niet zo ‘bewaarderig’. Kindertekeningen en schilderwerkjes, we hebben ze wel, maar bescheiden en geen dozen vol. Bij het inpakken van onze spullen kwam ik de eerste schoentjes van onze dochters weer eens tegen. Die heb ik nu in de boekenkast staan. Een symbolisch gebaar: de zomersandaaltjes van de oudste – op Curaçao geboren – dochter en nu studerend in Europa naast de winterschoentjes van de tweede dochter, geboren in Nederland en nu woonachtig op Curaçao.’
Wil je reageren op dit artikel? Geef een reactie.